Zawsze też siedzę bardzo długo przed komputerem. To pozwala mi zapomnieć o wszystkim. Komputer jest dla mnie lekiem na wszystko - dobro, zło, neutralność - wszystko. Również staram się o tej osobie nie myśleć. Im mniej o niej myślę tym lepiej. Wtedy nie czuję tego bólu z powodu tego, że nie mogę się z nią spotkać.
Przypominamy pierwszy polski wywiad z Amandą Knox z sierpnia 2021 r. Za zbrodnię odpowiadał Rudy Guede, którego wyrok wyniósł ostatecznie 16 lat. W 2020 r. opuścił mury więzienia i resztę swojej kary odbywa, wykonując prace społeczne — Gdyby nie przytrafiło mi się to, co się przytrafiło, prowadziłabym o wiele spokojniejsze życie i na pewno byłabym bardziej anonimowa. Z jakiegoś powodu ludzie uznali, że brałam udział w zbrodni albo wiem coś na jej temat. Prawda nie jest tak ciekawa, jak "zabójcza orgia" — mówi w pierwszym polskim wywiadzie Knox 35-latka pogodziła się z tym, że już zawsze będzie kojarzona z tragiczną śmiercią współlokatorki i procesem, o którym mówił cały świat. Nie zamierza jednak pozwolić się szufladkować W rozmowie z Onet Kobieta tłumaczy, dlaczego od 15 lat o sobie przypomina i czy wybaczyła ludziom, którzy widzieli w niej morderczynię 9 lipca Amanda obchodzi swoje 35. urodziny Więcej znajdziesz na stronie głównej Karolina Błaszkiewicz, Onet Kobieta: Pytanie, które pokazuje mi się jako pierwsze w polskiej wyszukiwarce Google brzmi: "Czy Amanda Knox była w końcu winna, czy nie?". To dlatego nadal mówisz o swojej sprawie? Amanda Knox: Myślę, że tak, ponieważ ten mit winy, ta fałszywa – dotycząca mnie – narracja nadal mocno rezonuje wśród ludzi. Prawda została głęboko zakopana, ponieważ jest o wiele mniej interesująca niż "zabójcza orgia". Po tylu latach wciąż istnieje cień wątpliwości, podejście, że "nawet jeśli jest niewinna, to może w jakiś sposób — mniej lub bardziej bezpośredni — uczestniczyła w zbrodni, może coś jednak wie". To nadal się za mną ciągnie. Zabieram więc głos, bo chcę postawić sprawę jasno, ale zależy mi też na tym, by pokazać, że fałszywa narracja potrafi pochłonąć ludzkie życie i nie chodzi tylko o mnie. Dalsza część tekstu pod wideo. Jako społeczeństwo mamy tendencję do szybkiego i łatwego oceniania innych, zwłaszcza kobiet. W Polsce policjanci nadal zadają ofiarom gwałtu pytanie, w co były ubrane, politycy z kolei chcą odebrać kobietom prawo do decydowania o swoich ciałach. Rozumiesz, dlaczego tak się dzieje? Uważam, że ma to związek z kompleksem Madonny-k... [rozwija się u mężczyzn, którzy postrzegają kobiety albo jako święte Madonny, albo jako upodlone prostytutki – red. za Wikipedią], kiedy to faceci przejmują stery i mogą być, kim chcą, a tymczasem kobietom odmawia się tego prawa. Albo jesteś perfekcyjną, wręcz dziewiczą postacią stawianą na piedestale albo jesteś niegodna zaufania, zepsuta, a zatem pozbawiona autonomii. Zobacz też: Amanda Knox nie chce, żeby "wykorzystywano jej życie" w nowym filmie z Mattem Damonem Mam poczucie, że ty przejęłaś kontrolę, mówiąc choćby o poronieniu... Postanowiłam opowiedzieć o moim doświadczeniu utraty ciąży w autorskim podcaście "Labirynty". Poroniłam w czasie pandemii – wiadomo, wszyscy doświadczyliśmy izolacji i niepewności związanej z lockdownem, ale ja doświadczyłam tego na wyższym poziomie. Przed epidemią COVID-19 ja i mój mąż rozmawialiśmy o założeniu rodziny. Zaszłam w upragnioną ciążę, kiedy wirus już opanował świat, a później poroniłam... Czuliśmy się zagubieni, straciliśmy kontrolę. Wszystko, w co wierzyliśmy, zostało poddane próbie. Do tego doszło dojmujące poczucie samotności. Z tego powodu wyznaliśmy prawdę o naszym położeniu w social mediach. I odezwało się do mnie mnóstwo kobiet, które za to dziękowały. Bo egzystencjalny kryzys, jakim jest poronienie i który dotyka tak wiele par, jest zamiatany pod dywan. Ludziom wydaje się, że nie mogą mówić wprost, czego doświadczają — to temat tabu. Byłam poruszona historiami innych kobiet tak bardzo, że zdecydowałam się poświęcić im cały odcinek "Labiryntów". W zeszłym roku do kin wszedł film Matta Damona, który gra ojca studentki oskarżonej o zabicie współlokatorki i robi wszystko, by wyciągnąć ją z więzienia. Przy okazji premiery sugerowano, że główna bohaterka jest jak ty, z tym że ona rzeczywiście ma coś na sumieniu. "Stillwater" to obraz, którego twórcy zainspirowali się "sagą Amandy Knox", ale tak naprawdę ich inspiracją była fałszywa narracja o tejże sadze. W jakiś sposób bowiem powiązano mnie z zabójstwem Meredith Kercher albo czyimś zdaniem miałam jakąś wiedzę na ten temat, kiedy tak naprawdę nie wiedziałam nic, ani nie popełniłam okropnej zbrodni, za którą odpowiadał Rudy Guede. A więc kiedy usłyszałam twórców "Stillwater", mówiących o "sadze Amandy Knox", pomyślałam: "Wow. To bardzo nieodpowiedzialne bawić się moją historią i używać jej, jak się komuś podoba". Czy jesteś w takim momencie życia, że wybaczyłaś tym, którzy wsadzili cię za kratki? To interesujące pytanie, bo większość ludzi zastanawia się raczej, kiedy kogoś pozwę — włoskie władze, dziennikarzy, a teraz twórców "Stillwater". Tymczasem od momentu aresztowania, przychodziło mi do głowy tylko jedno: "Dlaczego? Czemu mnie to spotkało?". Amanda Knox oczekująca na wyrok w Perugii, 2013 r. Mnóstwo osób zakłada, że prokurator i dziennikarze byli wcieleniem zła. Dziś uważają, że Tom McCarthy [reżyser "Stillwater" — red.] jest tym niedobrym i mnie wykorzystał. A ja naprawdę nie uważam, by to była odpowiedź. Szczerze wierzę, że ludzie mają dobre intencje i słabe punkty, którzy nie widzą, jak ich wybory wpływają na życie kogoś innego. Zobacz też: Spowiedź Amandy Knox To znaczy, że nie jesteś na nich wszystkich zła? Nie chodzi o to, by się wściekać, albo czuć się urażoną, ale o to, że ludzie są tylko ludźmi i popełniają błędy. Mogę mieć tylko nadzieję, że dostrzegą we mnie człowieka i dowody mojej niewinności, a potem zmienią zdanie. Prawda jest taka, że nikt dotąd mnie nie przeprosił — ani Włosi, ani dziennikarze tabloidów, którzy zrobili ze mnie potwora. Nadal czekam na odpowiedź ze strony Toma McCarthy’ego i Matta Damona. Moim celem jest zbudować most między nami, nie mur. Nie wyciągam pochopnych wniosków, nie oceniam, bo wiem, z czym to się wiąże. Zdecydowanie bardziej chodzi mi o wzajemne zrozumienie i wyciągnięcie wniosków na przyszłość. Ty sama zwróciłaś uwagę, że nikt nie pyta o Meredith Kercher. Zapytam więc ja – czy czasem o niej myślisz? O tak, absolutnie. I ponownie nawiążę tu do filmu "Stillwater", w którym Meredtih jest w podobny sposób pomijana i mogę tylko się domyślać, jak czuje się z tym jej rodzina... Sądzę, że potraktowano ją bardzo niesprawiedliwie – tak jak i mnie. Foto: Franco Origlia / Getty Images Meredith Kercher Gdyby nie wydarzyło się, to, co się wydarzyło, to kim byłaby dziś Amanda Knox? Prawdopodobnie byłabym bardziej anonimowa (śmiech). Nie sądzę, że bardzo bym się zmieniła. Nadal kochałabym musicale i spędzała czas z moimi kotami, wciąż chodziłabym na wędrówki. Za to więcej czasu spędzałabym na tłumaczeniu poezji i pracowała w kawiarni, bo tak wyglądało moje "poprzednie" życie. Dziś czuję się szczęściarą, naprawdę. Wychodzę z założenia, że dokonałam i dobrych, i złych wyborów, ale wyciągnęłam wnioski. Zobacz też: Amanda Knox uniewinniona przez włoski Sąd Najwyższy Przez to, że spotkało mnie sporo złego, wiem, że mam dużo pracy do wykonania, ale jednocześnie wiele już osiągnęłam. Widzę też przed sobą cel, którego prawdopodobnie by nie było, gdyby nie moje doświadczenia. Generalnie jednak czuję się tą samą osobą, ale może bardziej frasobliwą? Pamiętam takie obrazki z twoich procesów, a potem powrotu do domu, gdzie rodzina nie odstępowała cię na krok. Cały czas byli obok. A kto dzisiaj, po tych kilkunastu latach, jest dla ciebie największym wsparciem? Pomoc, którą dostałam od mojej rodziny i przyjaciół, jest całkowicie bezcenna. Nie wiem, czy bez nich potrafiłabym stawić czoła światu. Gdybym nie miała przy sobie bliskich, którzy o mnie walczyli, byłabym bardziej złamana niż jestem obecnie. Ale teraz to mąż [Christopher Robinson — red.] jest moim partnerem, najlepszym przyjacielem i największym obrońcą. Zamiast tego spędzał ze mną czas i poznawał prawdziwą mnie — człowieka. Dopiero po jakimś czasie zainteresował się moją sprawą. To było dla niego ważne, by wszystko dobrze zrozumieć. Później stał się jedną z osób, które zawsze stawały w mojej obronie. Potraktował mnie jako osobę, która zasługuje na to, by powiedzieć swoją prawdę. Foto: Gregg DeGuire / Getty Images Amanda Knox Do dziś jest moim największym obrońcą, fanem i chce mu się płakać, gdy ktoś wyciąga moją historię tak jak twórcy "Stillwater". Wzruszył go mój tekst dla magazynu "Atlantic". Tak samo, jak to, że ludzie zaczynają widzieć we mnie osobę z krwi i kości. Proszę, trzymaj za to kciuki. Na koniec muszę spytać, gdzie widzisz siebie za 10 lat? O kurczę... Trudno powiedzieć. Spójrzmy na moje życie, jak bardzo zmieniło się przez ostatnią dekadę. Wiesz, w 2011 r. wciąż byłam w więzieniu... [śmiech]. To był szalony czas. Ale wierzę, że będę kontynuować to, co zbudowałam po wyjściu zza krat, czyli platformę wspierającą osoby takie jak ja. Foto: Karolina Błaszkiewicz / ZOOM Amanda Knox w czasie rozmowy dla Onetu Mam nadzieję, że będę dawać ludziom siłę, by walczyli o siebie i budowali własną narrację. W międzyczasie chciałabym zostać mamą [Amanda ogłosiła ciążę po naszej rozmowie, jej córka urodziła się jesienią 2021 r. — red.] i... odwiedzić Polskę, by wyjść razem ze strajkującymi Polkami na ulice.
ZABRONIONE KOPIOWANIE NA INNE KANAŁY BEZ WIEDZY I ZGODY AUTORA!Zapraszam do polubienia fanpage: https://www.facebook.com/ZESP%C3%93%C5%81-POWER-BOND-71115711
Stanisław Karpiel-Bułecka otworzył się w rozmowie w programie „Taki jak ty” TVP Kobieta. Wokalista zespołu Future Folk wyznał, że jego żona dwukrotnie straciła ciążę. Dziś wychowują razem syna Stasia, jednak dramatyczne zdarzenia przeszłości zostawiły na ich sercach głębokie rysy…„Przyznam się, że płaczę i nie jest to żaden wstyd, wręcz przeciwnie”, mówił zrozpaczony piosenkarz. Opowiedział o tym, jak ważne jest w tym momencie wsparcie mężczyzny. Żona Stanisława Karpiela-Bułecki dwa razy straciła ciążę Stanisław Karpiel-Bułecka otworzył się ostatnio na temat rodzicielstwa oraz przykrych doświadczeń. Zapytany o to, czy są momenty w których płacze, Stanisław bez wahania odpowiedział. „Przyznam się, że płaczę i nie jest to żaden wstyd, wręcz przeciwnie. Nikt nie jest twardy jak kamień. U nas też wrażliwość jest duża i pewnie bez niej nie robilibyśmy tego, co robimy, czyli muzyki” - powiedział. Mężczyzna otworzył się również na temat swojej ukochanej mamy, która wychowała aż trzech synów. Wokalista przyznał, że była bardzo cierpliwą osobą i znosiła wiele. Według niego kobiety są o wiele silniejsze, podobnie jak jego wspierająca żona, na którą zawsze może liczyć. Staszek Karpiel-Bułecka, żona, 2012 Fot. AKPA Czytaj także: Paweł Wawrzecki jest tatą na medal. Tak opiekuje się córką cierpiącą na porażenie mózgowe „Gdyby nie ona, nie byłbym tu dzisiaj z tobą (...) Dzięki niej mogę realizować to, co kocham (...) Jest wrażliwa, dobra, świetnie i pięknie wychowuje naszego syna. Jest do ludzi, więcej mi nic nie trzeba” - mówił Stanisław Karpiel-Bułecka. Stanisław Karpiel-Bułecka. O tym, że zostanie ojcem, dowiadywał się trzykrotnie Zapytany o to, jak się czuł po informacji, że zostanie ojcem, odparł, że „były takie momenty trzy. Dwa, które niestety się nie udały”. Pierwszy raz był dla piosenkarza niezapomnianym doświadczeniem. „Jak dowiedziałem się pierwszy raz, to trzeba doświadczyć samemu, żeby się dowiedzieć, jakie to są emocje. Nawet dla człowieka, który nie do końca zdawał sobie sprawę, że to może być w tym momencie” - kontynuował. Mówił również o tym, jak nie wyobraża sobie nie móc dzieci w ogóle. Rodzinę uważa za najważniejszą wartość w swoim życiu. „To jest coś niesamowitego, dzieci i rodzina to jest najważniejsza rzecz w życiu człowieka. Są ludzie, którzy niestety nie mogą tych dzieci mieć, czego im współczuję. To jest rzecz, a przynajmniej dla mnie by była, bardzo trudna.” Według Stanisława Karpiela-Bułecki wsparcie mężczyzny dla kobiety, która straciła ciążę, jest nieocenione oraz konieczne. Wokalista doskonale zdaje sobie z tego sprawę, dlatego zdobył się na osobisty, bardzo ważny apel. „Nie ma nic ważniejszego, bo tak naprawdę my nie zdajemy sobie z tego sprawy, bo w naszym ciele to nie kwitnie. One to odczuwają w sposób nie do opisania tak naprawdę. Warto mieć obok siebie mężczyznę, który, wiadomo, nie zrozumie tego tak jak kobieta, bo ona czuje to od pierwszego dnia, ale żeby był wsparciem.” Myśli Karpiela-Bułecki do dziś krążą wokół dzieci, które stracili przed laty. Zostanie ojcem małego Stasia uznaje jednak za wielkie błogosławieństwo w swoim życiu. „To zostanie w ich pamięci [kobiet] do końca życia, ja się z tym kompletnie zgadzam. Mimo że dzisiaj mamy dziecko, to wiem, że będę cały czas o tamtych myślał” - wyznał poruszony mąż ukochanej. Żródło: Sprawdź również: Wyprowadziła się z Polski, ma dwójkę dzieci. Tak zmieniło się życie Iwony Cichosz @
Dzięki niej poznałem swoją Monikę. Miłość mojego życia. Cały czas o niej myślę jak jestem z dala od niej. Marze, aby się do niej przytulać i się nią opiekować. Nie zdażaja się za często nasze spotkania, ponieważ nie mieszkam na stałe w Polsce. Jednak kiedy się tylko da to się widujemy. I wtedy spędzamy ze sobą cały czas.
Dołącz do Forum Kobiet To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy ... Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Posty [ 19 ] 1 2009-07-28 14:02:15 Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Temat: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej że to forum dla kobiet, ale to chyba jedno z sensowniejszych miejsc gdzie mogę nie wiem na co liczę pisząc ten wątek, może na jakieś wsparcie, poradę, rozwiązanie ? Chociaż z drugiej strony mam wrażenie ze już niczego nowego się nie przechodząc do rzeczy...Poznaliśmy się tuż przed maturą. Wielka miłość od początku, maksymalne zrozumienie, wsparcie i przyjaźń. Wyjeżdżamy razem na studia do innego miasta. Jest super, ale ona jednak spokojna i wyważona, ja szalony i studenckie, które prowadzimy jakby "osobno", niestety nie zbliża nas do siebie. Po studiach wracamy do domu, zaczynamy pracę. Pół roku później ona kończy nasz związek. Byliśmy razem ponad 6 się rozstaliśmy? Z mojej winy. Przeze mnie ten związek stał w miejscu, ona już dawno chciała się zaręczyć, ja wciąż nie byłem gotowy, nie byłem też pewien czy to ta kobieta. Stwierdziłem że zaręczymy się jak już będziemy pracować i jakoś zacznie nam się to wszystko układać. Nie doczekaliśmy do ja bardziej jak siostrę niż jak kobietę, zrobiłbym dla niej wszystko ale z drugiej strony byłem egoistą, bardziej zajmowałem się sobą niż nią, swoimi pasjami, pracą. Po prostu wkradła się jakaś rutyna, znudzenie i nikt nie próbował z tym się z dnia na dzień, w złości. Konkretniej to ona pisze smsa że to koniec, nie chce się spotkać, porozmawiać. Bardzo źle to znoszę. Przez okrągły rok próbuje się z nią jakoś skontaktować ( jeździłem, pisałem, dzwoniłem), jednak nie ma na to szans ( jak się później dowiem ona odbierała to jako ataki na siebie z mojej strony...). Na wszelkie próby kontaktu nie końcu ni z gruchy ni z pietruchy piszę maila z propozycją spotkania, chociaż wiem że pewnie i tak na niego nie odpowie. I tu zdziwienie, bo odpisuje natychmiastowo, pisze że źle wyszło, że się zagubiła itp. Spotykamy się tego samego dnia. Chociaż tyle rzeczy chciałem jej wygarnąć, widok jej uśmiechniętej twarzy zwyczajnie mnie rozbroił. Zaczynamy rozmawiać i rozmawiamy tak jakbyśmy się widzieli wczoraj, a nie rok temu, nie mając do siebie totalnie żadnych wyrzutów, pretensji czy złości. Analizujemy to co było złe w naszym związku, opowiadamy co dzieje się teraz. Ona mówi że po rozstaniu musiała chodzić do psychologa, że odreagowywała w alkoholu, fajkach, imprezach. Że próbowała z innymi facetami ale za każdym razem po tygodniu-dwóch miała już dość i rozstawała się z nimi. Gadaliśmy ponad 3 godziny, cały czas ona wpatrzona we mnie jak w obrazek. Zaproponowałem wspólny wyjazd na koncert, zgodziła się. Jednak po spotkaniu znów przestała się odzywać. Na moje próby kontaktu napisała wreszcie że mam jakieś jazdy, że wszystko zostało powiedziane itd po co tak do mnie mówiła, po co tak patrzyła na mnie? Po co gadała że z nikim nie może stworzyć nic normalnego, że jest nieszczęśliwa i że nic już nie będzie takie jak kiedyś. Po co zgodziła się na ten wyjazd?Udawała ? Żeby jeszcze bardziej mnie pognębić? Żeby obudzić nadzieję a potem okrutnie ją zabić ? Jeżeli chciałaby mnie dobić to gadałaby że wszystko jest ok, że jest szczęśliwa a podczas rozmowy otoczyła by się murem, stworzyła jakiś dystans a tak nie było. Poza tym znałem ją na tyle dobrze żeby wykluczyć możliwość tego, że ona tylko grała.... Jednak ludzie się zmieniają więc głowy nie dam sobie spotkania mijają 2 miesiące, a w sumie to już 14 miesięcy od rozstania. I myślę o niej dzień w dzień. Ja chyba dopiero po rozstaniu zrozumiałem jak bardzo ją kocham. To rozstanie nauczyło mnie wiele, przede wszystkim otwarło oczy i dało świadomość, co to jest miłość. Ale co mi z tego skoro jest już za fakt, może mam jazdy. Może powinienem sobie kogoś znaleźć, ale przecież nie siedzę bezczynnie. Cały czas mam kogoś, ale moje związki trwają po 3 miesiące max i odchodzę, bo wciąż w głowie siedzi mi tylko ta to jest jaka psychiczna choroba, do której sam przed sobą nie chcę się przyznać ? Mam iść do psychologa, psychiatry ? Ciężko mi to ogarnąć, nie wiem sam co mam z tym robić. Niby wszystko gra ale jednak gdzieś tam kłuje tak mocno... 2 Odpowiedź przez Delta 2009-07-28 14:22:56 Delta 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2008-12-09 Posty: 3,250 Wiek: 29 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. przyznam że ja też jej nie to jest właśnie to - ta niegotowość mężczyzn do zrobienia kolejnego kroku "po co się zaręczać?" kurna na co można nie byc gotowym ? kochasz kogoś, jesteście razem 6 lat to o czymś świadczy i kobieta oczekuje jasnej deklaracji, potwierdzenia którym są zaręczyny. nawet jeżeli nie byłeś pewien że to ta - piszesz że nie zaręczyłeś się bo nie byłeś pewien że to ta jedyna - to mogłeś zerwać, odejść tymczasem brnąłeś; najłatwiej powiedzieć że nie jest się gotowym - to chyba najgorsze co można kobiecie powiedzieć - sama wiem bo mój mężczyzna powiedział dokładnie to tym rutyna zabije każdy związek. może za mało dbaliście o ten związek - sam przyznałeś że byłeś egoistą....jej zachowanie na i po spotkaniu jest dla mnie niezrozumiałe, psychologiem nie wyjściem dla ciebie będzie zapomnienie o niej ale nie przez kolejne związki, daj sobie czas na odchorowanie, bycie samemu ze drogą skąd u mężczyzn się wzięło to "nie jestem gotowy" ? sorry ale uczepiłam się tego bo wkurzyłam się - dla mnie jest to totalnie niezrozumiałe. dam radę 3 Odpowiedź przez Celia 2009-07-28 14:48:16 Ostatnio edytowany przez Celia (2009-07-28 14:48:30) Celia Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-06-02 Posty: 1,526 Wiek: 30 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej byłeś gotowy, bo jeszcze chciałeś się wyszaleć. Teraz zmądrzałeś, ale już "po ptakach", ona się zniecierpliwiła. Widocznie podczas ostatniego spotkania stwierdziła, że nic się nie zmieniłeś. Chcesz jeszcze o nią walczyć? To jedź do niej i jej to wszystko powiedz. 4 Odpowiedź przez Sarenka 2009-07-28 15:44:14 Sarenka Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zawód: Asystent os niepełnosprawnej Zarejestrowany: 2009-05-03 Posty: 609 Wiek: 22 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Dziwnie postąpiła. Może spróbujcie zostać dobrymi przyjaciółmi, jeśli miłość już nie wchodzi w grę. Nowe związki nie są odpowiednim rozwiązaniem bo jesli wciąż kochasz każdą dziewczynę będziesz porównywał do byłej i dlatego też Twoje związki trwają tak krótko. Przyjdzie jeszcze czas, że zapomnisz i będziesz się cieszył, że to wszystko tak się skończyło. Może nie dziś i nie jutro ale w przyszłości na pewno. Pozdrawiam Never, never give up 5 Odpowiedź przez november 2009-07-28 16:00:50 november 100% Netkobieta Nieaktywny Zawód: dziennikarz/redaktor Zarejestrowany: 2009-07-14 Posty: 1,005 Wiek: 32 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. prosta prawda- i brutalna : Każdy ma w życiu kogoś dla kogo będzie podłym(tu epitet)=D i kogoś, kto dla niego będzie podłym... się zachowała. Widać nie wie czego chce, albo najnormalniej gra. Uwierz. ludzie tak potrafią i czasem robią to drugiej strony popatrz na to tak: każdy chce coś czego nie może mieć lub wcześniej "miał" ale wtedy nie chciał:) Ty też nie wiedziałes czego chcesz. I byc może jak znowu by się Wam ułożyło, to znów byś ją traktował jak siostrę...:) Nazbyt układne kobiety, rzadko znaczą historię... 6 Odpowiedź przez domi 2009-07-28 19:20:45 domi Na razie czysta sympatia Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-22 Posty: 29 Wiek: 25 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Boze, tez bylam w identycznej sytuacji...6 lat z facetem, ktory nie chcial sie ze mna ozenic. Przycisniety do muru odpowiedzial, ze nie jest pewien, czy jestem kobieta jego zycia. Po tym cos we mnie peklo. Zostawilam go, a on potem wielokrotnie probowal mnie odzyskac, ale nie udalo mu sie. Nie chcialam juz z nim byc, poszlam dalej. Teraz jestesmy coz... zadaj sobie nastepujace pytanie: dlaczego wciaz o niej myslisz? Mowisz, ze kochales ja jak siostre. Moze po prostu teraz pociaga cie jej niedostepnosc? Jezeli stwierdzisz, ze jednak jestes nadal w niej zakochany i ze zrobilbys wszystko, zeby z nia byc, zareczyc sie, zamieszkac z nia, zalozyc rodzine, to pojedz do niej i po prostu powiedz jej o tym, co czujesz. Powiedz jej dokladnie to samo, co napisales na tym forum. Moze zachowala sie tak dziwnie i dwuznacznie wobec ciebie, bo sie boi? Ze znowu bedziecie razem i ze znowu nie bedziesz chcial sie dalej angazowac i ten zwiazek stanie w miejscu? Ze jak ja odzyskasz, to przestaniesz sie starac?Ja na jej miejscu mialabym wlasnie takie watpliwosci. Ze taka zmiana twojego zachowania jest tylko na chwile, a nie wynika z tego, ze naprawde sie uwazasz, ze ona jest kobieta twojego zycia, to walcz o nia. A nawet jezeli cie odtraci, to pojdziesz dalej. z poczuciem, ze zrobiles wszystko, co mogles, zeby ja miec. Nie stoj w miejscu i nie czekaj. powodzenia. 7 Odpowiedź przez Liwia 2009-07-28 23:23:56 Liwia Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-05-10 Posty: 1,628 Wiek: 40-1 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Ja postąpiłabym na Twoim miejscu jak radzi Domi. Jesli sadzisz, że kochasz tą kobietę całym sercem-walcz o nią z całych sił, niech zobaczy Twoją miłość do niej......Tak czasem jest w życiu-nie docenia się tego co ma, a potem żałuje...Powodzenia "Na zawsze i na wieczność uczyńmy z życia święto, by będąc tu przez chwilę wszystko zapamiętać. Nasza droga nigdy się nie skończy....." Wilki 8 Odpowiedź przez Sutil 2009-07-29 02:50:11 Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. za zainteresowanie sprawą ;-)Nie wiem sam skąd wzięło się to hasło "nie jestem gotowy". Był to mój pierwszy związek, pierwszy tak poważny. I szczeniackie myślenie w takim momencie, że byłem tylko z jedną kobietą, że chciałbym zobaczyć jak to jest z innymi ( na studiach ciągle "nawijały" się inne, jednak zawsze trzymałem je z daleka a siebie na wodzy, gdyż mam wpojone pewne zasady, którymi się kieruję). Zobaczyłem wreszcie, jak to jest, ale nie znalazłem tam tego, czego oczekiwałem. Poza tym brak gotowości jako brak stabilizacji życiowej. Chciałem najpierw "rozkręcić" jakoś moje życie zawodowe, żeby nie iść do panny z pustymi rękoma. Wiem, to głupie. Ale wtedy tak myślałem. Brak mi było jakiegokolwiek doświadczenia. Nie wiem jak to spotkaniu nie poruszaliśmy tematu przyszłości, a tylko przeszłość. Wytłumaczyłem jej co się działo, jak się działo i dlaczego. Nie była w stanie wtedy stwierdzić że się NIE zmieniłem, ale jak najbardziej miała podstawy żeby zobaczyć że moje myślenie jest już inne niż wtedy. Dorosłem, zrozumiałem i moje priorytety zmieniły się i nie mam co do tego wątpliwości. Wiem że dopiero teraz mógłbym ją kochać świadomie. To doświadczenie niestety było mi do tego wciąż o niej myślę? Serce nie sługa. Chyba zwyczajnie ją kocham. I to nie jest jakieś widzimisie, to nie jest żadne przywiązanie ( po tylu latach rzecz normalna podobno). Po prostu wiem że to jedyna kobieta z którą mogę spędzić życie. I już. I próbowałem zapomnieć, szukając tego zapomnienia gdzie indziej. Ktoś mi powiedział " ...te następne były lepsze...". Nie dla żeby do niej pojechać. Nie taka prosta sprawa. Jak wspomniałem po rozstaniu właśnie tak robiłem; jeździłem do niej, pisałem, dzwoniłem. Totalny brak odpowiedzi z jej strony. I później na spotkaniu powiedziała mi że wtedy przestraszyła się mnie, mojego zachowania. Uznała mnie za jakiegoś psychola, który ją prześladuje ( nie było to jakieś specjalnie natarczywe, ale było). Nie chcę żeby znów miała takie odczucie co do mnie. Oczywiście że już dawno bym do niej pojechał, jednak to jak dla mnie nieco zmienia postać rzeczy. Jeżeli się mylę to mnie czasami była na swój sposób "słaba". Łatwo i szybko się poddawała, czasami pozwalała innym sobą manipulować, czasami obierała swoje zdanie, totalnie bez sensu, nie mogąc go niczym zargumentować, a jednocześnie odrzucała sensowne argumenty twierdząc "nie bo nie" itp. I przede wszystkim nie potrafiła rozmawiać. Wszelkie problemy zbywała, jakby puszczała to " na przeczekanie". Nigdy nie mówiła co ja boli, co nie pasuje i co jest nie tak. Wciągnięcie ją w poważną rozmowę, kiedy już był problem, było bardzo trudne, a i tak szybko się wtedy wycofywała i "olewała" sprawę, chociaż nigdy jej nie atakowałem, bo sam pochodzę z domu, gdzie praktykowany był kompromis, ale sensowny, a nie taki że "odpuszczam Ci dla świętego spokoju". Chociaż wiele razy dla świętego spokoju nie wiem jak sobie z sobą poradzić. Gdyby to miesiąc był, to rana. Ale już ponad rok a ja wciąż stoję w chcę jej przymuszać, osaczać, jeżeli znów się ma mnie przestraszyć ( chociaż nie wiem czego bo nigdy nawet na nią głosu nie podniosłem). Chciałbym zapomnieć, ale nie jestem w stanie. To silniejsze ode nie wiem co zrobić. Codziennie czuję jak ta sytuacja mnie wypala, niszczy od środka i osłabia. Jeżeli jeszcze jestem normalny to nie wykluczone że za jakiś czas wyląduję u czubków i wtedy przynajmniej przyznam jej rację w tym że tak się rozpisałem, ale to i tak bezczelnie krótkie streszczenie historii, która złożyłaby się śmiało na całą 9 Odpowiedź przez vvv 2009-07-29 10:02:17 vvv Na razie czysta sympatia Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-06-09 Posty: 29 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej się z Celią.. jeśli jesteś pewien że to ta - walcz ! może ona właśnie na to czeka? wcześniej myślałeś o sobie.. może chce żebyś to na Niej się skoncentrował .. postaraj się.. z tego co napisałeś poważnie ją zraniłeś.. ja czułabym się jak śmieć na jej miejscu.. ale kochając wybaczyłabym.. gdyby się postarał byłabym w stanie dać szansę 10 Odpowiedź przez Sarenka 2009-07-29 10:13:13 Sarenka Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zawód: Asystent os niepełnosprawnej Zarejestrowany: 2009-05-03 Posty: 609 Wiek: 22 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Teraz możemy gdybac i mieć nadzieje że wszystko się ułoży a Sutil będzie szczęśliwy Never, never give up 11 Odpowiedź przez Malgosiaczek 2009-07-29 15:01:05 Ostatnio edytowany przez Malgosiaczek (2009-07-29 15:05:13) Malgosiaczek Do zakochania jeden krok Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-27 Posty: 49 Wiek: 26 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Powiem krótko: nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli będziesz o Nią walczył "do upadłego" i wierzył w to co robisz-uda Ci się, a jeśli jesteś pewien, że ją Kochasz i z Nią chcesz być nie wahaj się! Głowa do góry i życzę powodzenia! Mój Mąż długo o mnie walczył (przez prawie dwa lata) i udało mu się a dodam tylko, że gdyby ktoś wcześniej powiedział mi, że właśnie On zostanie moim Mężem chyba roześmiałabym się baaardzo głośno:)a i jeszcze jedno, Kobiety lubią jak Mężczyźni o nie walczą-zrób coś szalonego, nieprzewidzianego, żeby poczuła, że dla Ciebie liczy się tylko ona i nic poza tym. Trzymam kciuki-na pewno zadziała:) 12 Odpowiedź przez Sutil 2009-07-29 23:02:19 Ostatnio edytowany przez Sutil (2009-07-29 23:33:36) Sutil Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-07-28 Posty: 3 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. No tak... naszym rozstaniu walczyłem przez kilka miesięcy i wtedy nic to nie dało. Nie wpuszczała mnie do domu, no odbierała telefonu, nie odpowiadała na listy, maile. Nachodzenie jej rodziców czy rodzeństwa sobie darowałem, w końcu to sprawa między nami. Totalnie jakimś czasie dałem wtedy spokój, żeby atmosfera trochę się oczyściła. Po prostu przyzwyczaiłem się do tego bólu i wtedy nie było to już aż tak męczące, byłem w stanie normalnie egzystować ( samo rozstanie było masakryczne, nie jadłem, nie spałem, wziąłem miesiąc wolnego w pracy żeby być sam ze sobą i jakoś poradzić sobie z tym wszystkim i ogarnąć to). Przeżyłem to strasznie, jakby ktoś wyrwał mi serce na żywca. Nie chce wiedzieć ile dni życia straciłem wtedy przez stres, alkohol, fajki i inne bzdety ( wiem i zdaję sobie sprawę że ona też ogromnie to przeżywała, nie zapominam o tym ani przez chwilę).No i ta walka tyle wtedy dała, że jak się później dowiedziałem miała mnie przez ten moment za jakiegoś psychola, fanatyka; coś w tym stylu. Bała się tego, uważała że ją napastuję, nachodzę itp. Lekko to wyolbrzymiła (wg mnie ;-) ). Byłem u niej 3 razy, raz tylko zostawiłem kwiaty, w naszą rocznicę. Nie ukrywam że na początku dość dużo dzwoniłem, licząc że uda mi się z nią porozmawiać, pisałem smsy. Później już tylko listy, czasem mail. Wg mnie nie było to aż takie napastowanie, choć mogło być męczące dla niej. Ale wtedy była inna sytuacja, działałem trochę pod wpływem impulsu, w lekkim amoku. A jedyne czego chciałem to z nią porozmawiać. Nie udało mi się, aż do tego spotkania rok po. Nagle ktoś wam najbliższy, jedyny przyjaciel, jedyna osoba, przy której czujecie się w życiu dobrze i pewnie, którą kochacie i przez którą jesteście kochane, znika. Odchodzi bez słowa. Zwyczajnie mnie to dni po spotkaniu dostałem maila, że wszystko zostało powiedziane i nie wie dlaczego wciąż chcę się spotkać przecież widziałem jej zachowanie na spotkaniu. Wtedy zachowywała się jakby "chciała". I to nie jest żadne widzimisie, bo to nie było jedno spojrzenie które mógłbym źle zinterpretować, tylko całe spotkanie pełne "wyraźnych zachowań".Więc teraz jak zawalczyć żeby miało to sens, a nie znów na hura tak jak wtedy. Jeżeli zacznę ją najeżdżać, znów mnie uzna za psychola. Z listami na razie się wstrzymałem. Zresztą nie odpisze. Na mieście ciężko ją będzie spotkać, bo nie bywam tam za często, jesteśmy z sąsiednich miast. Nie mam zwyczajnie żadnego punktu taka kalkulacja na chłodno, czasem dobrze jest ostudzić emocje. Ale trzeba też wziąć pod uwagę drugą stronę. Może ona naprawdę, normalnie i zwyczajnie już mnie nie chce, nic do mnie nie ma. Przecież nie zmuszę jej do miłości. Ciężko mi jest to sobie wyobrazić ale tak może właśnie po prostu jej przeszło ? Może to rozstanie było też spowodowane tym, że jej przeszło, a nie chce mi o tym powiedzieć i lekko "zwala" winę na mnie ( chociaż miałbym powody żeby to wykluczyć) ? Może to jej całe zachowanie i gadanie na spotkaniu to tylko zwykła gra ? Ale po co miałaby grać? Bywała czasami trochę wyrachowana, fakt...Nie mam pojęcia co robić, jak walczyć. W życiu radzę sobie bardzo dobrze, ale tutaj jestem totalnie jedno. Ona wie, że ją kocham, że jestem w stanie dla niej zrobić wszystko i ze wszystkiego zrezygnować. Że czekam na nią, na drugą szansę i jestem w stanie przyjąć tą szansę na tylko i wyłącznie jej warunkach. Ona zawsze była uparta. I wcale nie zdziwiłbym się gdyby męczyła się równie mocno jak ja, ale chociażby to miało trwać i trwać, nie zmięknie. Nieraz robiła takie akcje; wbrew sobie, ale dla zasady. Choć często nie mogła określić, jakiej gdybym wtedy wiedział że będzie taki cyrk, nie pchałbym się w ten związek ;-)pozdrawiamdzięki za poświęcony czas 13 Odpowiedź przez kumo 2009-07-29 23:15:18 kumo Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zawód: zadawalający Zarejestrowany: 2009-07-29 Posty: 229 Wiek: 33 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej historia... bardzo lecz taka prawdziwa, samo zycie 14 Odpowiedź przez Malo 2013-04-06 01:25:09 Malo Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-10-26 Posty: 7 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej i jak się potoczyły Wasze losy? 15 Odpowiedź przez X77 2016-08-24 22:14:12 X77 Zbanowany Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-09-13 Posty: 828 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Pewnie autor wątku tak bardzo walczył o nią że ma już wyrok na koncie za stręczycielstwo/napastowanie/stalking/molestowanie itp. Walczyć to można co najwyżej na wojnie bądź ringu. Prawdziwa przyjaźń damsko-męska istnieje tylko między bratem i siostrą oraz między gejem i lesbijską. 16 Odpowiedź przez emma25 2016-08-25 08:20:02 emma25 Do zakochania jeden krok Nieaktywny Zarejestrowany: 2015-03-05 Posty: 40 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. X77 napisał/a:stręczycielstwoSłucham? No aż się zalogowałam by wyrazić moje chyba nie powodu do podbijania tak starych tematów. Nuptias non concubitus, sed consensus facit 17 Odpowiedź przez Miłycham 2016-08-25 09:35:53 Miłycham Net-facet Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-05-22 Posty: 1,835 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej myślę. Sutil napisał/a:Czy to jest jaka psychiczna choroba, do której sam przed sobą nie chcę się przyznać ? Mam iść do psychologa, psychiatry ? Ciężko mi to ogarnąć, nie wiem sam co mam z tym robić. Niby wszystko gra ale jednak gdzieś tam kłuje tak mocno...Tak wyglądają uzależnienia. 18 Odpowiedź przez Safari 2016-08-25 10:31:24 Safari Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-01-14 Posty: 15 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej wątek, ale warty przypomnienia, komentowania, nawet bez udziału opisie sytuacji i relacji dostrzegam niedopasowanie temperamentów. Po drugie parcie na zaręczyny (a potem parcie na kolejne etapy) potrafi wszystko zepsuć. Po co te wszystkie ceremonie? Dla kogo? 19 Odpowiedź przez 2016-08-25 11:00:47 Zaglądam tu coraz częściej Nieaktywny Zarejestrowany: 2016-08-25 Posty: 10 Odp: ponad rok od rozstania a ja wciąż o niej pragniesz coś bardzo, pozwól odejść. Jeżeli wróci, będzie Twoja na zawsze, jeżeli nie, nigdy nie była że tak bardzo ją zraniłeś, że chciała się odegrać. Byłem w takiej sytuacji 2 razy i obecnie jestem po raz 3ci. Pierwsze dwa razy nie wypaliły, dałem sobie spokój tez po walce. Czas przyzwyczaja do bólu (uwierz) więc będziesz silniejszy. W obecnej chwili sam czekam na dezycje kobiety, robie sobie nadzieje ale nie wiem czy Twoim miejscu starałbym się zapomnieć i zaufaj uda się. Posty [ 19 ] Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Zobacz popularne tematy : Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności © 2007-2021
tT7W5vK. 1x41etr8gx.pages.dev/991x41etr8gx.pages.dev/921x41etr8gx.pages.dev/781x41etr8gx.pages.dev/591x41etr8gx.pages.dev/371x41etr8gx.pages.dev/751x41etr8gx.pages.dev/61x41etr8gx.pages.dev/49
cały czas o niej myślę
